“Ik kan alles doen door Hem die mij kracht geeft”
Ik
ben Francis Chikwado Onwuchulum; ik ben 26 jaar en van mijn eerste jaar
Theologie aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis heb ik er nu
negen maanden opzitten. Mijn stad, Onytsha, is een grote wereldstad in het
Zuidoosten van Nigerië, waar de rivier de Niger uitmondt in de Atlantische
Oceaan.
Ik ben geboren in een
dorpje niet ver daarvandaan, maar heel kort daarna verhuisden mijn ouders met
mij en mijn broers naar de stad. Mijn vader werkte als trader in de financiële wereld en mijn moeder werkt op het
stadhuis; beiden behoren tot de Igbo-stam, waarvan alle leden in Nigerië
katholiek zijn. Als kind groeide ik op in een liefdevolle en rustige omgeving
als de jongste van drie broertjes. Helaas, toen ik drie jaar was, verloor ik
mijn vader. Ik heb maar een vage herinnering aan hem maar, God zij dank, slaagt
mijn moeder er steeds in die levend te houden: ik weet dat hij in de stad werd
gerespecteerd om zijn eerlijkheid en zijn harde werk, en mijn moeder vertelt
over hem als een man met een grote liefde voor de waarheid en met een rijk
gebedsleven.
Mijn moeder liet zich niet ontmoedigen,
zelfs niet door deze gebeurtenissen; haar leven draaide om Christus. Elke
ochtend nam zij ons vóór de Afrikaanse dag en dauw, om half zes, mee naar de
mis om ons daarna naar school te brengen in het vooruitzicht van een lange
werkdag, en dat deed zij tot mijn twee broers waren afgestudeerd, een in de
economie en een in marketing. Dat
heeft vruchten opgeleverd.
Mijn weg was anders: mijn eerste sterke
roeping van God kwam op de leeftijd van elf jaar, terwijl ik als acoliet de mis
diende in de plaatselijke parochie, als lid van de Vereniging van Knights of
the Altar, waar mijn verlangen om priester te worden groter werd. God deed mij
iets heel belangrijks inzien, namelijk dat de jongens die aan het klein
seminarie gingen studeren in de loop van het jaar een verandering ondergingen:
zij kregen voor hun leeftijd een sterk verantwoordelijkheidsgevoel, zij
straalden een grote vrede uit, hun denken werd helderder en hun glimlach
aantrekkelijker. Toen ik met deze verantwoordelijkheid werd geconfronteerd,
zette de Heer mij op een kruispunt: ik won toen een prijs die mij in staat
stelde te gaan studeren aan de prestigieuze school in Abuja. De Voorzienigheid
nam het heft in handen en gaf mij de moed om te kiezen voor het bescheidener
pad: het klein seminarie.
Toen kwam
het “Jaar van de Spiritualiteit”. Ik was toen 19 jaar en het was nooit in mijn
hoofd opgekomen dat je een heel jaar zou kunnen wijden alleen aan het
versterken van je geestelijk leven; ik dacht dat het als een grap bedoeld was.
Maar in werkelijkheid bleek dit het belangrijkste jaar in mijn
geloofsontwikkeling te zijn: het was de tijd waarin ik leerde met God de Vader
te spreken van aangezicht tot aangezicht. Het was een beslissend jaar, want ik
herinner mij nog heel goed welke hindernissen er op mijn pad kwamen, in de
eerste plaats met betrekking tot mijn roeping: veel van mijn vrienden met wie
ik de tijd had doorgebracht bij mijn studie aan het klein seminarie, gingen
weg. Ik voelde mij alleen en zonder oriëntatie. In de donkerste dagen was er
een lichtstraal: Ik sloeg het evangelie op: “Ik kan alles doen door Hem die mij
kracht geeft” (Fil. 4, 13). De Heer gaf mij de kracht, en Hij had mij die
altijd gegeven, besefte ik. De Heer stelt ons niet zwaarder op de proef dan wij
kunnen verdragen. Alleen dank zij dit besef was ik in staat de vier jaar
filosofie af te ronden die ik nog voor de boeg had en daardoor ben ik nu hier
om mijn verhaal te vertellen.
Het verblijf in Rome heeft mijn ogen en
mijn geest geopend. Ik herinner mij nog als de dag van gisteren dat ik in Rome
aankwam en mijn studiegenoten van het College Sedes Sapientiae mij naar de Sint
Pieter brachten! Wat zou je nog meer kunnen wensen? De tien uur durende vlucht
leek een schijntje nadat ik voor het graf van Petrus was neergeknield.
Een grote vreugde is ook de tijd die ik
aan de Santa Croce doorbreng. De dagen aan de universiteit worden door hoogst
bekwame professoren opgeluisterd. Ze komen niet alleen om les te geven, maar
zij zijn meesters in menselijkheid, die die hun studenten enthousiast maken en
motiveren.
Een laatste gedachte nog, en die is
steeds bij me, wil ik nog aan de paus wijden. Franciscus is een grote steun
voor mij. Het getuigenis van zijn leven geeft mij de moed over mijn fouten heen
te stappen en Gods barmhartigheid t proeven. Met Franciscus kun je Gods gelaat
een beetje zien en ben je werkelijk in staat om naar de Hemel te verlangen.
Contact
Stichting
De Oude Gracht,
Hulpfonds
Pauselijke Universiteit van het H. Kruis,
Jan
Luijkenstraat 52, 1071 CS Amsterdam,
tel
020-6732342,
U kunt doneren via overboeking
op:
IBAN: NL09INGB0006364222, BIC: INGBNL2A
t.n.v. Hulpfonds Pauselijke Universiteit
Geen opmerkingen:
Een reactie posten